نوجوانی و کم رویی

نوجوان منزوی و آرام را تشویق نکنید!  دوران نوجوانی دورانی است که دوره کودکی را به بزرگسالی وصل می کند، این اتصال دوره کودکی که دوره هیجان کامل می باشد، دوره بی مسئولیتی آنان است که آنها را به بزرگسالی انتقال می کند که صاحب شخصیت و مسئولیت می شود.

برخی اوقات نوجوان ادای یک کودک و بعضی اوقات ادای بزرگسال را در می آید به همین دلیل این دوران دوره هویت یابی است. و شاید برای اولین بار باشد که فرد جستجویی در خود انجام می دهد و درگیری با جسم خود نیز برای اولین بار در این دوران آغاز می گردد.
و ایرادهای که نوجوانان در این دوره از ظاهر، اندام و جنسیت  خود می گیرند می تواند دلیلی باشد بر این باشد که آنها برای اولین بار با تمام وجود هویت خود را  تجربه می کنند.

ناگفته نماند؛ براساس آمار بیش از 50 درصد از اختلالات کم رویی به خانواده بر می گردد خانواده ایی که شرایط مناسبی برای شکل گیری شخصیت فرزند خود مهیا نمی کند و از اصول مناسب برای تربیت وی استفاده نمی کند باید بداند، خود سبب کم رویی نوجوان خود می باشد.  حتی تشویق دانش آموزان آرام و منزوی به عنوان یک شاگرد منضبط بواسطه معلمان و مدیران  تشویق یک رفتار منفی به حساب می آید. معلمان و مدیر باید دانش آموزان فعالی که دائم در تکاپو هستند را تشویق کنند.

ترس از مسخره شدن
 یکی از علت های دوری نوجوانان از جمع  ترس از مسخره شدن، ترس از صحبت جذاب نداشتن و... می باشد به همین دلیل نوجوان این اجازه و جرات را به خود نمی دهد که در جمع صحبت کند و خود را در جمع مطرح کند و این یکی از ریشه های انزوا در دوران نوجوانی است.

یکی از راهکارهای ایجاد مهارت اجتماعی و ارتباطی در نوجوان این است، هنگامی که افراد خانواده در سفره دور هم جمع می شوند در رابطه با موضوعی که کل خانواده در آن مشارکت دارند از او نظر بخواهند.